De 50 miljoen € voor het Groen Klimaatfonds zijn al meer boekhoudkundig geschuif dan echte klimaatinspanning, maar het wordt helemaal beschamend als we naar de bijdragen van de gewesten kijken.
Vooral het meest welvarend deel lijkt haar best te doen om zichzelf belachelijk te maken…
Een gesprek met Sarah Lamote van 11.11.11 over klimaatbeleid op de kap van ontwikkelingssamenwerking en de nationale staat als zwemband van het kapseizend confederalisme.
Groen Klimaatfonds
België engageert zich om jaarlijks 50 miljoen € bij te dragen aan het Groen Klimaatfonds. Dat fonds is een pot waarin de ontwikkelde landen jaarlijks geld zullen stoppen om aan klimaatbeleid te kunnen doen in de derde wereld. Dit engagement kwam er als tegemoetkoming van het Westen na de afgang van de klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009. Concreet zou er vanaf 2020 jaarlijks 100 miljard $ naar het fonds moeten stromen. Nu beginnen de donoren hun eerste bijdragen bekend te maken. De VSA en Japan kondigden in november aan jaarlijks respectievelijk 3 en 1,5 miljard $ bij te dragen, Holland geeft voorlopig 100miljoen €.
Vestzak/Broekzak
België blijft voorlopig dus op 50 miljoen steken. Maar 11.11.11 is niet onder de indruk want de 50 miljoen haalt de regering gewoon uit de pot van ontwikkelingssamenwerking. Sarah Lamote van 11.11.11: “Er was overeengekomen om het fonds te spijzen met nieuw geld, niet met geld van het budget ontwikkelingssamenwerking. België is niet de enige die dit doet, maar dit is toch een heel spijtige zaak want er is al een besparing van 1 miljard € aangekondigd op ontwikkelingssamenwerking over de komende vijf jaar. Dus uit een kleiner wordende pot gaat men nu extra uitdagingen gaan financieren.”
Confederalisme in actie
Het wordt nog pijnlijker als we naar de bijdragen van de gewesten kijken. Er wordt al 5 jaar gediscussieerd over wie enerzijds welk deel van de internationale engagementen op zich gaat nemen, en anderzijds naar wie het geld gaat dat opgehaald wordt bij de vervuilende industrie door de veiling van CO2 uitstootrechten. De discussie over wie wat doet en krijgt gebeurt in de zogenaamde Klimaatcommissie die bijna werkt volgens het confederaal overleg model, dus met de drie gewesten die er onder elkaar moeten uitgeraken. Niet helemaal volgens het confederaal model want ook de nationale overheid neemt deel aan de onderhandelingen. Gelukkig maar, want tot nu toe is het vooral het nationaal (federaal) niveau dat ervoor zorgt dat het land en de drie gewesten internationaal niet te schande worden gezet en de meeste kosten op zich neemt.
In november vorig jaar stelde Robrecht Bothyune van CD&V ons gerust: ” Op 4 december (2013) zitten we weer samen met de andere partijen voor een finale vergadering van de Klimaatcommissie. Ik ben ervan overtuigd dat we daar tot een goed akkoord zullen komen.”
Meer dan een jaar later zit de zaak nog altijd vast. Vooral langs Vlaamse kant is klimaatbeleid geen prioriteit: de federale bijdrage mag dan eerder mager zijn, en die van Wallonnie en Brussel bijna symbolisch met één miljoen en 600.000€ respectievelijk, maar ministers Schauvliege en Bourgeois weigeren voorlopig helemaal om aan het Groen Klimaatfonds bij te dragen. Eerder kwamen we de internationale ‘Fast Start’ overeenkomst niet na omdat vooral Vlaanderen weigerde mee voldoende geld in de pot te steken.
Emissiegeld
Vlaanderen is vooral bezorg om haar stuk van de koek van de opbrengst van de emissierechten. Sedert 2013 krijgt de vervuilende industrie een kleiner deel van de uitstootrechten gratis, de rest wordt geveild door de overheid of moet ze bijkopen van andere bedrijven. De opbrengst van die veilingen heeft tot nu 188 miljoen € opgeleverd. Voor 11.11.11 zou dat een goede bron zijn voor het financieren van het Groen Klimaatfonds.
11.11.11. vraagt dan ook dat de helft van het bedrag zou gebruikt worden voor internationale klimaataktoe zoals het Klimaatfonds en de andere helft voor binnelandse klimaatfinanciering.
Het lijkt erop dat onderhandelende partijen de pot klimaatgeld vooral zien als een opportuniteit om hun balansen op te fleuren.
