Meer dan negen maanden na de verwoestende aardbeving van 12 januari in Haïti leven 1,3 miljoen mensen in de meest erbarmelijke omstandigheden in vluchtelingenkampen in en rond de hoofdstad Port-au-Prince. In het volle regenseizoen, met nauwelijks sanitair of drinkwater ter beschikking in de druk bevolkte kampen vindt de oprukkende cholera-epidemie perfecte condities om zich snel te verspreiden. De besmettelijke ziekte kan bovendien op een paar uur de geïnfecteerden volledig uitdrogen en hun dood veroorzaken. Vele bestaande gezondheidsvoorzieningen werden zwaar getroffen door de aardbeving in januari, anderen konden de concurrentie met gratis gezondheidszorg niet aan en sloten noodgedwongen de deuren. Dit is het scenario voor een regelrechte nachtmerrie.
Toch komt deze nieuwe ramp niet onverwacht. Voor velen was het een wonder dat er niet eerder epidemieën uitbraken. De mensonwaardige levensomstandigheden in de kampen werden, naarmate de tijd verstreek, enkel maar hopelozer. Toch zijn er nog steeds geen concrete alternatieven over permanent of semi-permanent onderkomen voor de massa’s daklozen verspreid over minstens 1300 kampen in en rond de hoofdstad. Recent onderzoek wijst uit dat 1/3 van de kampen niet over toiletten beschikt, in 40% van de kampen is er geen watervoorziening.
Lokale organisaties klagen al maandenlang de lakse houding van overheid en internationale gemeenschap aan. De clusters die de hulpverlening tussen overheid, VN en internationale organisaties en NGO’s moeten coördineren, hebben geen oor naar de inbreng van lokale organisaties. De meeste van deze vergaderingen worden bovendien in het Engels georganiseerd en niet in één van de nationale talen: Creools en Frans. Het resultaat van de uitsluiting van de lokale organisaties vertaalt zich in een onaangepaste aanpak van de problemen en een gebrek aan zichtbare resultaten of perspectieven. Zal de internationale gemeenschap eindelijk oor krijgen naar de stemmen van de Haïtiaanse bevolking en hun capaciteiten benutten in plaats van de rigide ’top-down’-benadering die de efficiëntie van hulpverlening en het uitwerken van plannen rond definitieve huisvesting dermate heeft vertraagd dat vandaag nog steeds 1,3 miljoen personen dakloos blijven en nu ernstig bedreigd worden door een moordende epidemie?
